Όλο το παρασκήνιο πίσω από την τουρκική προκλητικότητα;

STRATEGO | 15/10/20

Για πολλές συνθήκες μπορεί κάποιος να κατηγορήσει τον Τούρκο Πρόεδρο, όμως είναι απολύτως βέβαιο, πως δεν μπορεί να τον χαρακτηρίσει ανόητο. Έχει μέσα στο χρόνο αποδείξει πως κάθε του κίνηση είναι αποτέλεσμα στρατηγικής.

Η προ εβδομάδων αποχώρηση του Oruc Reis από την ελληνική υφαλοκρηπίδα αντιμετωπίστηκε από τον ελληνικό αλλά και τον διεθνή τύπο ως μία κίνηση αποκλιμάκωσης της έντασης και συμμόρφωσης του στις επιταγές τους διεθνούς κοινότητας.

Συγχρόνως, όλα έδειχναν πως βρισκόμασταν τα τελευταία 24ωρα ένα βήμα πριν την έναρξη διαλόγου ανάμεσα σε Ελλάδα και Τουρκία αναφορικά με τις θαλάσσιες ζώνες.

Όλα αυτά ήρθε και τα γκρέμισε ως κύμα η ξαφνική και απροειδοποίητη απόφαση του Ταγίπ Ερντογάν να δώσει εντολή ώστε να ξεκινήσει εκ μέρους του τουρκικού πολεμικού ναυτικού νέα Navtex, με το Oruc Reis να αφήνει την Αττάλεια και να κατευθύνεται προς το Καστελόριζο.

Πολλάκις διάφοροι διεθνείς και πολιτικοί αναλυτές προσπαθούν να προσεγγίσουν ανάλογες περιπτώσεις με μία λογική ύποπτων και ασαφών αιτιών πίσω από τη πράξη.

Στην προκειμένη περίπτωση είναι ξεκάθαρος ο στόχος του Τούρκο Προέδρου: δεν θέλει να καθίσει στο ίδιο τραπέζι με την Ελλάδα και δεν επιδιώκει να διαπραγματευτεί.

Αυτό διότι δεν έχει μάθει να λύνει τις διαφορές του –σε επίπεδο εξωτερικής πολιτικής- ως ένα αρχηγός κράτους εν έτι 2020, αλλά ως ένας απρόβλεπτος και οξύθυμος ηγέτης που αρέσκεται να τραβά την δημοσιότητα πάνω του, ακόμα και για λόγους αρνητικούς.

Σε πρώτο λοιπόν βαθμό, κατάφερε με επιτυχία να καθυστερήσει τον διάλογο της χώρας του με την Ελλάδα αναφορικά με τις θαλάσσιες ζώνες. Συγχρόνως μπόρεσε να αξιολογήσει τις αντιδράσεις τους διεθνούς κοινότητας, εισπράττοντας το βαρύ «κατηγορώ» της Ουάσινγκτον.

Μένει να δούμε ως πότε θα υπάρχει ακόμα περιθώριο ανοχής από την πλευρά της Ευρωπαικής Ένωσης, η οποία επιμένει να αντιμετωπίζει τις σχετικές εξελίξεις ως πρόβλημα ελαχίστου σημασίας.