Καθώς πλησιάζει η  Σύνοδος Κορυφής του ΝΑΤΟ  (η ημερομηνία θα καθοριστεί εντός του μηνός) η οποία μάλιστα θα είναι και η πρώτη του νέου  Προέδρου  των ΗΠΑ Joe Biden,  ζωηρεύουν οι διαβουλεύσεις αλλά και οι δημόσιες συζητήσει για το πώς η Συμμαχία θα αντιμετωπίσει την Κίνα την επόμενη 10ετία, κάτι που επιτακτικά θέτει η Ουάσιγκτον εδώ και περίπου 3 χρόνια.

Εισαγωγικά επισημαίνεται ότι στην Στρατηγική Εθνικής Ασφαλείας των ΗΠΑ του 2017, η Κίνα περιγράφεται ως «Αναθεωρητική Δύναμη  που μπορεί να διαβρώσει την ασφάλεια  και την ευημερία των ΗΠΑ και να δημιουργήσει έναν κόσμο αντίθετο στα συμφέροντα της» ενώ στην  Εθνική Αμυντική Στρατηγική που ακολουθεί ένα έτος αργότερα προσδιορίζεται πλέον ως Στρατηγικός Ανταγωνιστής. Στο ΝΑΤΟ γίνεται για πρώτη φορά αναφορά στην Κίνα με μία πολύ προσεκτική διατύπωση, στην Σύνοδο Κορυφής στο Λονδίνο τον Δεκέμβριο 2019 όπου επισημαίνεται «ότι  η αυξανόμενη επιρροή της Κίνας και οι διεθνείς πολιτικές της παρουσιάζουν προκλήσεις αλλά και ευκαιρίες που θα χρειαστεί να αντιμετωπιστούν από την Συμμαχία»

Οι ΗΠΑ σε αναζήτηση Στρατηγικής και Συμμαχιών - Νατοϊκές Διαβουλεύσεις

Στην Αμερική υπάρχει πλέον μεγάλος προβληματισμός σχετικά με τον στρατηγικό ανταγωνισμό  με την Κίνα και την Στρατηγική που θα πρέπει να ακολουθηθεί.  Αυτό γίνεται αντιληπτό από την πληθώρα αναλύσεων και προτάσεων επάνω στο θέμα με αρκετούς αναλυτές να εκτιμούν ένα νέο «Ψυχρό Πόλεμο» ως πολύ πιθανό. Αποκορύφωμα η δημοσίευση στο «Atlantic Council» μία πρότασης ολοκληρωμένης Στρατηγικής η οποία συντάχθηκε από πρώην ανώτατο κυβερνητικό αξιωματούχο των ΗΠΑ, που κράτησε όμως την ανωνυμία του, με τον τίτλο …«The Longer Telegram». Ένας  τίτλος  για να κάνει  αναγωγή στο γνωστό μας…  «Τhe long Telegram», ένα κείμενο 5000 λέξεων, που είχε συντάξει και αποστείλει τον Φεβρουάριο 1946 από την Μόσχα ο Αμερικανός Διπλωμάτης George Kennan σχετικά με την Σοβιετική Στρατηγική Αντίληψη και την προτεινόμενη Αμερικανική Στρατηγική Ανάσχεσης και που το δημοσίευσε ανώνυμα μετά από ένα χρόνο στο Foreign Affairs.

Μετά την γνωστή «δυσανεξία» του Trump σε Συμμαχίες και πολυμερείς συνεργασίες, ο Πρόεδρος  Biden θα προσπαθήσει να ενισχύσει τους διατλαντικούς δεσμούς αναζητώντας όμως ταυτόχρονα την στήριξη των Συμμάχων των ΗΠΑ στην Ευρώπη στον διαρκώς αυξανόμενο ανταγωνισμό με την Κίνα. Με την παντελή απουσία αναφοράς της Κίνας μέχρι τώρα σε θεσμικό βασικό κείμενο του Οργανισμού Βορειοατλαντικού Συμφώνου (σημ. σκόπιμα αναφέρεται εδώ η γεωγραφική διάσταση του Οργανισμού) οι νατοϊκές διαβουλεύσεις προκειμένου να διαμορφώσουν μία κοινά αποδεκτή Στρατηγική σχετικά με την Κίνα έχουν ήδη αρχίσει με «ενορχηστρωτή»  τον ΓΓ κ. Stoltenberg.  Είναι εμφανής η προσπάθεια να εισαχθεί το ζήτημα της Κίνας ως βασική πρόκληση ασφαλείας του ΝΑΤΟ, στο τεράστιο πλέγμα των επιτροπών και υποεπιτροπών ενώ θεωρείται περισσότερο από βέβαιο ότι θα συμπεριληφθεί στην νέα Στρατηγική Αντίληψη της Συμμαχίας (NATO Concept) που αποτελεί μετά από αυτό το ίδιο το Σύμφωνο (North Atlantic Treaty) το βασικό θεσμικό καθοδηγητικό έγγραφο της  Συμμαχίας και από το οποίο επιβάλλονται και απορρέουν βασικές υποχρεώσεις. Η έκθεση που υποβλήθηκε  στον κ. Stoltenberg από την συγκροτηθείσα από τον ίδιο 10μελή «Ομάδα Σοφών» αν και η αποστολή της ήταν να υποβάλλει προτάσεις με σκοπό να ενισχυθεί η ενότητα της Συμμαχίας, η πολιτική διαβούλευση και ο συντονισμός μεταξύ των Συμμάχων είχε αναλογικά …«υπερβολική δόση» Κίνας. Αρκεί να πούμε ότι η λέξη «Κίνα» με όλες τις παραλλαγές της εμφανίζεται 90 φορές στο μάλλον υπερφίαλο κείμενο που κάποιοι το θέλουν ως βάση για την νέα Στρατηγική Αντίληψη του ΝΑΤΟ και για αυτό τιτλοφορείται «ΝΑΤΟ 2030». 

Υπάρχουν όμως δύο βασικά ζητήματα που αποτελούν ανασταλτικούς παράγοντες.  Το πρώτο είναι ότι όπως όλα  δείχνουν, η Ουάσιγκτον  δεν έχει διαμορφώσει ακόμα μία ολοκληρωμένη  Στρατηγική της απέναντι στο Πεκίνο. Το δεύτερο είναι ότι προϋπόθεση για μία κοινή Στρατηγική του ΝΑΤΟ  απέναντι στην Κίνα προϋποθέτει οπωσδήποτε μια κοινή αντίληψη περί απειλής και φαίνεται ότι πέρα από κάποιες ρητορικές εξάρσεις για να μην «κακοκαρδίσουν» τους Αμερικανούς οι περισσότεροι Ευρωπαίου Σύμμαχοι δεν την θεωρούν σοβαρή απειλή για την ασφάλεια τους όπως εκλαμβάνεται από στις ΗΠΑ αν και κάποια ανησυχία για το μέχρι που  θα μπορούσαν  να φθάσουν οι ηγεμονικές φιλοδοξίες του Πεκίνου  έχει αρχίσει να εξαπλώνεται. 

Γιατί υπάρχει ανησυχία  (έστω και με επιφυλάξεις) για την εξάπλωση της Κίνας

Θα αναφερθούμε εντελώς συνοπτικά στους  παράγοντες  που καθιστούν έστω μακροπρόθεσμα την Κίνα απειλή ασφάλειας της ευρωατλαντικής κοινότητας. Η Κίνα υπό τον Xi Jinping που ποτέ δεν έκρυψε ότι θέλει να κάνει … «την Κίνα μεγάλη ξανά» από το 2012 που ανέλαβε την εξουσία,  έχει μετασχηματιστεί σε ένα  κόμμα-κράτος, μαρξιστικού-λενινιστικού χαρακτήρα με μπόλικο εθνικισμό, με τον πιο ισχυρό ηγέτη και την πιο συγκεντρωτική κυβέρνησή του από την εποχή του Μάο. Η διαρκώς αυξανόμενη ισχύς αλλά και η επιθετικότητα της Κίνας μπορεί να επηρεάσει την παγκόσμια  γεωπολιτική σκακιέρα. Αναλαμβάνει συνεχώς δράσεις όχι μόνο σε περιφερειακό αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο, δεν σέβεται το Διεθνές Δίκαιο ενώ υπονοεί διαρκώς ότι μπορεί να κάνει χρήση στρατιωτικής βίας απέναντι στου γείτονες της πέρα από τους εκβιασμούς και την διπλωματική πίεση που ασκεί, κάτι που μας θυμίζει την Τουρκία στα «καθ’ ημάς»! 

Η Υψηλή Στρατηγική  της Κίνας  στηρίζεται σημαντικά στο τιτάνιο πρόγραμμα Belt and Road Imitative (BRI) που αναγγέλθηκε το 2013 και υλοποιείται έστω και με κάποια βραδύτητα. Πρόκειται για την συγκρότηση ενός νέου χερσαίου και θαλάσσιου «δρόμου μεταξιού» από την Κίνα μέσω Ευρασίας και ΝΑ Ασίας στις άλλες Ηπείρους κατασκευάζοντας και χρηματοδοτώντας υποδομές και ελέγχοντας έτσι το  δίκτυο του παγκοσμίου εμπορίου και της οικονομίας. Η μετατροπή της οικονομικής σε πολιτική επιρροή και η τεχνολογική υπεροχή ιδιαίτερα στις τηλεπικοινωνίες (5G) είναι επίσης σημαντικά… «εργαλεία» που «φοβίζουν» την Δύση. Σύντομα η οικονομία των 14 τρις δολαρίων της Κίνας θα αφήσει πίσω της την Αμερικανική. 

Σε αντίθεση με τη Ρωσία, η Κίνα δεν σκοπεύει να χρησιμοποιήσει στρατιωτική δύναμη για να αλλάξει τα εδαφικά όρια στην Ευρώπη, όμως σταδιακά πλησιάζει όλο και περισσότερο την γεωγραφική περιοχή που καλύπτει το ΝΑΤΟ, επεκτείνοντας ακόμα και το στρατιωτικό της δυναμικό στον Ατλαντικό, στη Μεσόγειο και στην Αρκτική ενώ έχει σημειώσει σημαντική πρόοδο στον τομέα του διαστήματος. Οι αμυντικές δαπάνες της Κίνας ανέρχονται σε  260 δισεκατομμύρια  δολάρια με αγοραστική δύναμη που εκτιμάται ότι ισούται ή υπερβαίνει το 70% αυτών των ΗΠΑ. Η στρατιωτική συνεργασία της Κίνας με τη Ρωσία συνεχίζει να επεκτείνεται και οι δύο ασκούνται όχι μόνο στις πεδιάδες της Κεντρικής Ασίας αλλά και στη Μεσόγειο και στη Βαλτική Θάλασσα. Οι κινεζικές επιχειρήσεις κατασκοπείας και παραπληροφόρησης στον κυβερνοχώρο έχουν γίνει μέρος της καθημερινής ζωής για όλους τους συμμάχους του ΝΑΤΟ, συμπεριλαμβανομένων των κυβερνήσεων και των ιδιωτικών επιχειρήσεων τους.

ΠΗΓΗ: liberal.gr