Όλο και πιο βαθιά γίνεται καθημερινά η επιρροή που ασκούν στον τούρκο ηγέτη Ταγίπ Ερντογάν δυο ισχυρές ομάδες και ιδεολογικά ρεύματα, το εθνικιστικό ακροδεξιό κίνημα των Γκρίζων Λύκων και οι εκφραστές του πολιτικού Ισλάμ, Αδελφοί Μουσουλμάνοι που συνδέονται όμως πλέον και με ριζοσπαστικά σουνίτικα στοιχεία.
Η σταδιακή μετάλλαξη του Ταγίπ Ερντογάν και του καθεστώτος του είχε αρχίσει πριν το 2016 όταν εγκαταλείποντας τον μέχρι τότε προστάτη του και συνοδοιπόρο του Φετουλάχ Γκιουλέν πέφτει όλο και πιο βαθιά στην αγκαλιά του ακροδεξιού εθνικιστή ηγέτη Ντεβλέτ Μπαχτσελί και ταυτίζεται όλο και περισσότερο με τους Αδελφούς Μουσουλμάνους που μετά την ανατροπή του Μοχάμεντ Μόρσι στην Αίγυπτο βρίσκονται υπό διωγμό στις περισσότερες αραβικές χώρες καθώς θεωρούνται απειλή για τα υπάρχοντα καθεστώτα.
Η συμπόρευση και η ταύτιση πλέον με τον Μπαχτσελί ήταν μονόδρομος για τον Ερντογάν καθώς μόνο ο ακροδεξιός ηγέτης και αρχηγός των Γκρίζων Λύκων μπορούσε να προσφέρει την στήριξη που είχε ανάγκη ο τούρκος ηγέτης προκειμένου να κερδίσει τις εκλογές και πριν από αυτό για να πετύχει την αλλαγή του Συντάγματος που επέβαλε το Προεδρικό σύστημα. Και όσο μειώνεται η αποδοχή του από την τούρκικη κοινή γνώμη τόσο η εξάρτηση του από τον Μπαχτσελί γίνεται μεγαλύτερη. Όμως η επιλογή του να προχωρήσει τις αυταρχικές μεθόδους διακυβέρνησης της Τουρκίας τον έφεραν πιο κοντά στην ακροδεξιά. Ενώ, οι νεοθωμανικές φιλοδοξίες και η υπερεπέκταση την οποία επιδιώκει η Τουρκία συνδυάζονται αρμονικά με την εθνικιστική ακροδεξιά της Τουρκίας που όμως οδηγούν την χώρα πιο μακριά από την Δύση.
Η στήριξη από τον Μπαχτσελί δεν είναι χωρίς κόστος. Μετά το πογκρόμ εναντίον των οπαδών του Φ. Γκιουλέν που είχαν διεισδύσει σε κάθε γωνιά του κρατικού μηχανισμού την αστυνομία, την δικαιοσύνη τον Στρατό και την διοίκηση, οι θέσεις αυτές καλύπτονται σταδιακά από οπαδούς του ΜΗΡ που έτσι ελέγχει σημαντικούς «αρμούς» της εξουσίας.
Και φυσικά οι κατά καιρούς προσπάθειες του Ερντογάν για μεταρρυθμίσεις που θα οδηγούσαν σε συμφιλίωση με τους κούρδους μπήκαν στο ράφι καθώς το ΜΗΡ ρατσιστικό και εθνικιστικό κόμμα δεν θέλει αυτή την συμφιλίωση επιδιώκοντας την υποταγή των κούρδων και την διατήρηση τους ως πολιτών δεύτερης κατηγορίας.
Το ΜΗΡ δεν είναι ένα απλό κόμμα αλλά ένας συρφετός εθνικιστών παντουρκιστών, νονών της μαφίας, ακροδεξιών με βαθιά διασύνδεση φυσικά με τους Γκρίζους Λύκους. Μια οργάνωση με βαρύ παρελθόν που τώρα έχει αρχίσει να γίνεται και πρόβλημα στις ευρωπαϊκές χώρες, καθώς τα παρατήματα της λειτουργούν ως το μακρύ χέρι της Άγκυρας για την προώθηση του παντουρκισμού και της αποτροπής ενσωμάτωσης των τούρκων και μουσουλμάνων στις κοινωνίες στις οποίες ζουν, αλλά και ως εργαλείο για άσκηση πίεσης εκ των έσω στις κυβερνήσεις των ευρωπαϊκών χωρών.
Το έμβλημα τους είναι ο Λύκος, γιατί σύμφωνα με τον μύθο προστάτευσε τους τούρκους που απειλούνταν με εξαφάνιση στην Κεντρική Ασία και τους οδήγησε στην «ελευθερία». Οι Γκρίζοι Λύκοι χαιρετούν σχηματίζοντας το λύκο με τα δάχτυλα τους, το λογότυπο τους δείχνει έναν λύκο να ουρλιάζει μαζί με τα τρία μισοφέγγαρα της οθωμανικής πολεμικής σημαίας.
Η ρατσιστική ιδεολογία τους αποκλείει την ισότητα μεταξύ εθνικοτήτων και θρησκειών. Βασίζεται στις διδαχές του Νιχάλ Ατσίζ, ο οποίος μετά την πτώση της οθωμανικής αυτοκρατορίας διατύπωσε το δόγμα της «ανωτερότητας της τουρκικής φυλής και όλων των τουρκικών λαών» και την ανάγκη θυσίας για χάρη της. Θεωρία που δεν διαφέρει σε πολλά από τον εθνικοσοσιαλισμό του Χίτλερ.
Ο συνταγματάρχης Αλπασάν Τουρκές, ο οποίος υποστήριζε τον εθνικοσοσιαλισμό, μετέτρεψε αυτή την θεωρία σε πολιτικό κίνημα μετά την απόλυση του από το στρατό το 1961 και ίδρυσε τους γκρίζους λύκους ως παραστρατιωτική οργάνωση. Τα μέλη τους δεσμεύονται σε απόλυτη υπακοή στον «führer» τους.
Οι γκρίζοι λύκοι ονειρεύονται μια μεγάλη τουρκική αυτοκρατορία που θα εκτείνεται από την κεντρική Ασία έως την Αδριατική και ήταν ο Αλπαρσάν Τουρκές, που επινόησε τον όρο «ευρωπαϊκός τουρκισμός»
Το 1978, το ΜΗΡ του Τουρκές ίδρυσε στη Φρανκφούρτη την επίσημη αντιπροσωπία του στο εξωτερικό, την «Ομοσπονδία Τουρκικών Δημοκρατικών Ιδεαλιστικών Ενώσεων στην Ευρώπη» (ADUTDF), από την οποία προέκυψε και η «Ένωση Τούρκο-ισλαμικών Πολιτιστικών Συλλόγων στην Ευρώπη», οργανώσεις με χιλιάδες μέλη, που ευθύνονταν για την απόπειρα δολοφονίας κατά του πάπα Ιωάννη Παύλου Β’.
Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της υπηρεσίας προστασίας του συντάγματος, υπάρχουν επιπλέον 2.800 σύλλογοι που βρίσκονται ιδεολογικά κοντά στους Γκρίζους Λύκους. Το 2007 στην Φρανκφούρτη, ιδρύθηκε μια οργάνωση - ομπρέλα για όλους τους Γκρίζους Λύκους στην Ευρώπη, η «Ευρωπαϊκή - Τουρκική Συνομοσπονδία» (ATK).
Μαζί με τα τζαμιά που ελέγχονται από την κρατική τουρκική Διεύθυνση Diyanet, οι οργανώσεις αυτές των «Γκρίζων Λύκων» και των «συγγενών» οργανώσεων, αποτελούν εργαλείο άσκησης πολιτικής για τον Ερντογάν όχι πια μόνο στο εσωτερικό της χώρας αλλά και στην Ευρώπη.
Τα ακροδεξιά εθνικιστικά ιδεολογήματα των Γκρίζων Λύκων συμπορεύονται πλέον στην σημερινή Τουρκία με το ιδεολογικό-θρησκευτικό κίνημα των Αδελφών Μουσουλμάνων.
Ο ίδιος ο Ερντογάν όλο και περισσότερο υιοθετεί την πολιτική ρητορική και τις τακτικές του Χασάν αλ Μπάννα του ιστορικού ηγέτη της μεγαλύτερης ισλαμικής οργάνωσης των Αδελφών Μουσουλμάνων. Και ο ίδιος προβάλλεται ως ο ηγέτης του μουσουλμανικού κόσμου και των απανταχού καταπιεσμένων μουσουλμάνων
Ο Ερντογάν έχει μακρά προϊστορία με τους Αδελφούς Μουσουλμάνους το πανισλαμικό, θρησκευτικό πολιτικό και κοινωνικό κίνημα που ο Μπάννα ίδρυσε στην Αίγυπτο το 1928. Ο Ερντογάν από τα ανερχόμενα αστέρια του Νεσμετιν Ερμπακάν της σημαντικότερης προσωπικότητας του ισλαμισμού στην Τουρκία, έζησε την σημαντική στήριξη που προσέφεραν οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι από τις χώρες του Κόλπου όταν το κεμαλικό κατεστημένο στην Τουρκία είχε στραφεί εναντίον του γηραιού ισλαμιστή ηγέτη.
Βεβαίως οι σχέσεις του Ερντογάν με τους Αδελφούς Μουσουλμάνους κλονίσθηκαν όταν το κίνημα ήρε την αρνητική θέση εναντίον του Ερντογάν όταν εκείνος εγκατέλειψε τον Ερμπακάν και ίδρυσε το ΑΚΡ το 2001.
Όμως οι συνεχείς εκλογικές νίκες του Ερντογάν και η ενίσχυση που προσέφερε στην Αραβική Άνοιξη αποκατέστησαν τις σχέσεις. Και μετά την ανατροπή Μόρσι στην Αίγυπτο υπολογίζεται ότι αρκετές χιλιάδες στελέχη των Αδελφών Μουσουλμάνων μετακινήθηκαν στην Τουρκία όπου ζουν υπό την προστασία της κυβέρνησης Ερντογάν. Ο οποίος έτσι σταδιακά μετατράπηκε σε άτυπο αρχηγό του κινήματος.
Ο Ερντογάν συνδυάζει την προώθηση των επιδιώξεων του πανισλαμικού κινήματος των Αδελφών Μουσουλμάνων, με τις εθνικιστικές επιδιώξεις της Τουρκίας, κάτι που φυσικά τον φέρει σε αντιπαράθεση με γειτονικές χώρες αλλά και με άλλα κέντρα του μουσουλμανικού κόσμου.
Η Τουρκία αύξησε το εμπόριο με τον μουσουλμανικό κόσμο, διοργανώνει εκδηλώσεις με πανισλαμικό χαρακτήρα, αποκαθιστά οθωμανικά μνημεία σε όλη την Μέση Ανατολή. Έχασε τις σχέσεις με Αίγυπτο, Σ. Αραβία, Εμιράτα, Συρία, αλλά επιχειρεί να ανοίξει άλλους δρόμους.
Στην Λιβύη οι αδελφοί Μουσουλμάνοι της κυβέρνησης GNA του έδωσαν το τουρκολιβυκό Μνημόνιο, που αποτελεί την βάση της «Γαλάζιας Πατρίδας», ενώ τώρα τα κόμματα που ελέγχονται από τους Αδελφούς Μουσουλμάνους δίνουν πρόσβαση για την ανάπτυξη της επιρροής της Τουρκίας στις χώρες του Μάγκρεμπ.
Και ένα χαρτί για να διαπραγματευθεί απέναντι στην Αίγυπτο και τις μοναρχίες του Κόλπου.
Ο Ερντογάν του 2002 όταν το κόμμα του ΑΚΡ κέρδιζε για πρώτη φορά εκλογές στην Τουρκία, δεν είναι πια ο ίδιος. Και για την μετάλλαξή του αυτή η εξήγηση βρίσκεται ακριβώς στην αλλοίωση του ιδεολογικού του DNA από την όλο και μεγαλύτερη εξάρτησή του από τους Γκρίζους Λύκους και τους Αδελφούς Μουσουλμάνους, που τον οδηγούν πλέον σε αυτό το ιδιότυπο μείγμα τουρκικού αυταρχικού ισλαμοεθνικισμού.
ΠΗΓΗ: liberal.gr
