Ποια είναι τα «αποκούμπια» της ελληνικής διπλωματίας σήμερα και πως σκοπεύει η χώρα μας να τα διαχειριστεί;

Από τα τέλη κιόλας του 2019, η Ελλάδα βρίσκεται αντιμέτωπη με μία σειρά προκλητικών ενεργειών της Τουρκίας, η οποία συνεχώς δείχνει τη διάθεση να μετατρέπεται σε «ταραχοποιό» στοιχείο της εν γένει περιοχής.

Η αρχή έγινε με το Σύμφωνο που σύναψε με την Λιβύη, η συνέχεια δόθηκε με την αποστολή μεταναστών και προσφύγων στην περιοχή του Έβρου, ενώ παράλληλα διέπραξε και δύο απόπλους προς τις ΑΟΖ Ελλάδος και Κύπρου.

Το ίδιο χρονικό διάστημα όμως η Ελλάδα δεν καθόταν με τα χέρια σταυρωμένα. Από την ημέρα που εντός του διπλωματικού επιτελείου τοποθετήθηκε ο Νίκος Δένδιας, ξεκίνησε μία μεγάλη προσπάθεια, με σκοπό την απόδοση «καρπών» στο κοντινό μέλλον.

Πιο συγκεκριμένα, υιοθετήθηκε η πολιτικής της «διεθνοποίησης» της τουρκικής προκλητικότητας εκ μέρους της ελληνικής κυβέρνησης, με αποδέκτες του συμμάχους εκείνους που η Ελλάδα θεωρούσε και θεωρεί πως μπορεί να βασιστεί πάνω τους.

Στόχος του διπλωματική επιτελείου δεν ήταν άλλος από το να επιτευχθούν δύο διαφορετικοί στόχοι:

• Να είναι πλήρως ενήμεροι οι εταίροι μας για τις προκλήσεις της Άγκυρας και για τις επικίνδυνες πολιτικές της
• Να αποδείξει προς όλες τις πλευρές, πως αντιδρά σε κινήσεις που θίγουν τα κυρίαρχα εθνικά της δικαιώματα

Μπορεί κατά το ξεκίνημα αυτής της πολιτικής η τακτική αυτή να υποτιμήθηκε, αλλά επί του παρόντος φαίνεται πως πλέον προσφέρει απλόχερα αποτελέσματα.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η αντίδραση Γερμανίας και Γαλλίας προ εβδομάδων, όταν ο Ερντογάν έδωσε εντολή για απόπλου του Oruc Reis έξω από το Καστελόριζο.

Την ίδια κιόλας χρονική στιγμή, σε Παρίσι και Βερολίνο υιοθετήθηκαν δύο άμεσες αντιδράσεις:

• Άμεσο τηλεφώνημα της Άγκελα Μέρκελ στον Ταγίπ Ερντογάν, ζητώντας/απαιτώντας άμεση αποκλιμάκωση
• Μήνυμα του Μανουέλ Μακρόν στα ελληνικά, όπου ισχυριζόταν πως η Ε.Ε. θα αντιδράσει με κάθε κόστος εφόσον παραβιάζονται τα κυριαρχικά δικαιώματα μίας χώρας κράτους-μέλους

Τι διαπιστώνει πλέον η χώρα μας; Πως έχει επί της ουσίας λάβει το πράσινο φως να χρησιμοποιήσει τα μέσα και τα όπλα εκείνα που επιθυμεί ώστε να αντισταθεί απέναντι στην προκλητική πολιτική της Άγκυρας, οποτεδήποτε και αν προκληθεί ξανά.