Ερωτηματικά προκύπτουν αναφορικά με τη στάση της Ευρωπαικής Ένωσης στην Λιβύη.
STRATEGO | 04/04/20
Πονοκέφαλο έχει προκαλέσει στο ελληνικό διπλωματικό σώμα η κίνηση της Ευρωπαικής Ένωσης να ‘’αναγνωρίσει’’ ουσιαστικό ‘’ηγέτη’’ της Λιβύης τον Σαραζ.
Εδώ και αρκετούς μήνες η Ελλάδα έχει σχεδόν εξαντλήσει τα διπλωματικά της περιθώρια, σε μία προσπάθεια να πείσει φίλους… και εχθρούς, πως το MoU ανάμεσα σε Τρίπολη και Άγκυρα είναι άκρως επικίνδυνο για το καθεστώς ειρήνης στο χώρο της Μεσογείου.
Όπως όλα δείχνουν, η πλειοψηφία των προσπαθειών αυτών έπεσε στο κενό, μιας και η ίδια η Ευρωπαική Ένωση δείχνει έμμεσα να στηρίζει τον Σαραζ, με αποτέλεσμα η Ελλάδα να παραμένει… στη γωνία.
Δεν αποτελεί ίσως έκπληξη, καθώς ο αποκλεισμός της χώρας μας από την περίφημη διάσκεψη που έλαβε χώρα στο Βερολίνο, ήταν ένας σαφές και ξεκάθαρο μήνυμα.
Η συμφωνία ‘’ειρήνης’’ που φέρνει στην επιφάνεια η Ευρωπαική Ένωση, ως αποτέλεσμα της διάσκεψης του Φεβρουαρίου, περιλαμβάνει για την ίδια τα εξής καθήκοντα:
- Διασφάλιση για το εμπάργκο όπλων, είτε προς, είτε από τον Λιβύη
- Παρακολούθηση παράνομης εξόρυξης πετρελαίου στη Λιβύη
- Εκπαίδευση των ενόπλων δυνάμεων της Λιβύης, αναφορικά με την εκτέλεση των καθηκόντων τους σε στεριά και θάλασσα
Όπως τονίζουν διπλωματικές πηγές της χώρας μας, με τον τρόπο αυτό η Ευρωπαική Ένωση αναγνωρίζει το καθεστώς Σαραζ, γεγονός που αποτελεσματικά ευνοεί την Τουρκία.
Αρκεί να υπενθυμίσουμε πως η έλλειψη εμπιστοσύνης της χώρας μας προς την κυβέρνηση Σαραζ, δεν είναι καθόλου τυχαία.
Η Ελλάδα και κατ΄ επέκταση η Ελληνική κυβέρνηση ‘’χρεώνει’’ στον Σαραζ μία σειρά από παραπτώματα που θα έπρεπε να τον καθιστούν μη συνομιλητή της Ευρωπαικής Ένωσης
Σε πρώτο βαθμό, ενέπλεξε στις εσωτερικές υποθέσεις της χώρας του, μία ξένη δύναμη, δηλώνοντας… προσκλητήριο, γεγονός που με βάση το σημερινό σύνταγμα της χώρας, απαγορεύεται ρητά. Ακολούθως η κίνηση του αυτή δεν εγκρίθηκε ουδέποτε από το κοινοβούλιο της Λιβύης, με αποτέλεσμα να αποτελεί μία κίνηση χωρίς ‘’έγκριση’’.
Πλέον μένει να δούμε αν η Ελλάδα θα επιμείνει στην στάση της να διαφωνεί με τις κινήσεις της Ευρωπαικής Ένωσης, παρ’ ότι φυσικά μοιάζει σε αυτή τη μάχη πλήρως μόνη και απομονωμένη.
